Ik krijg wel eens de vraag: Jij hebt vast wel makkelijke kinderen?

Nou…? Dit is hoe het bij mij thuis gaat.

De jongste (6 jaar) heeft regelmatig driftbuien. Als ze zitten te gamen is er niets aan de hand. Totdat het tijd wordt om te stoppen. De oudste weet ondertussen hoe het vaak gaat dus hij zet zijn apparatuur uit en zorgt dat hij weg komt. Want de jongste kan nogal eens uit zijn plaat gaan als hij moet stoppen met waar hij zo graag mee bezig is. Als het tegen zit begint hij te schoppen, te slaan en gooit hij de stoelen op de grond. Ook ik word dan niet bespaard en krijg een heel arsenaal aan scheldwoorden over mij heen.

 

Ook onderling wensen ze wel eens dat ze beter af zouden zijn zonder hun broer(tje). Ze kunnen echt heel lang samen gezellig spelen, maar als er iets van ‘het is niet eerlijk’ naar boven komt reageren ze allebei erg fel op elkaar. Geregeld loopt het uit op vechten. En na het vechten lopen ze elkaar nog lekker een tijdje te narren.

 

De oudste (9 jaar) heeft een negatieve inslag. Hij vindt niks leuk, wil nergens naar toe en is bang om de verkeerde keuzes te maken.

 

Dus niet helemaal voorbeeldig en makkelijk zou ik zo zeggen. Maar zonder het gedrag van de jongens was ik nooit gekomen waar ik nu ben. Mede daardoor heb ik vooral bij mezelf kunnen onderzoeken wat het met mij deed en hoe ik me daarbij voelde en hoe ik er vervolgens mee omging.

 

Ik leerde dat boos worden altijd een keus is en is nooit een oplossing. Als ik boos word op hun gedrag dan wakker niet alleen de boosheid aan, maar zeg ik eigenlijk ook dat ze niet boos mogen zijn. Waardoor ze hun gevoel leren te onderdrukken.

 

Keur ik het dan goed. Nee, zeker niet. Maar ik blijf, bijna altijd, rustig. Ik ben ook een mens met mijn eigen emoties en die nemen soms toch de overhand.

 

Je zou willen dat je kind alleen maar lief is en leuke dingen doet. Maar dat is niet de realiteit. Ook in de toekomst krijgen ze te maken met vele teleurstellingen. Het is aan hun om te leren omgaan met de teleurstellingen die ze tegen komen. En ja dat kan soms best heftig zijn.

 

En ja, ook ik twijfel of ik het soms of ik het wel goed doe. Komt het nog wel goed? Wordt het niet alleen maar erger?

 

 

Een ding weet ik wel. Dat is, dat als ik niet boos word op het gedrag, maar ga achterhalen welke behoefte erachter schuilt en hier een gesprekje over heb, dat de boosheid bij de jongens zo weer verdwenen is. Hun behoefte is dan benoemd. Ze voelen zich gehoord en ze leren wat ze wel willen en hoe ze dat de volgende keer anders kunnen aanpakken. Waarschijnlijk gaan we nog 100, misschien nog wel 1000 x hetzelfde gesprek voeren.  Ze leren in hele kleine stapjes.

 

Dus makkelijke kinderen? Niet echt.