Stiekem gedrag
Mijn jongste zoon, 6 jaar oud, is alleen met mij thuis. Eerst zit hij lekker te spelen. Daarna word het heel erg stil. Een beetje te stil. Wat zou hij aan het doen zijn? Ik loop naar boven en daar komt hij op me afstormen en geeft me een dikke knuffel. Dan weet ik al voldoende. Hij heeft stiekem zitten gamen op de telefoon. En dat is niet de afspraak.
Wat ik had kunnen doen, en wat ook echt wel even door mijn hoofd is gegaan, zonder iets te zeggen boos de telefoon afpakken en daarna tegen hem zeggen dat hij het gamen voorlopig wel even kan vergeten. Waarschijnlijk had ik een dan een tijdje een heel boos kind die schreeuwend en stampend door het huis zou gaan. Zelf zou dat boze gevoel ook nog wel even bij mij blijven hangen. Met als boze gedachte: Wat denkt ie wel niet. Dat laat ik echt niet zomaar gebeuren.
Wat ik heb gedaan is eerst even niets gezegd. Toen zei hij uit zichzelf. Ik zat te gamen. Ik ben even met hem gaan zitten en hem gevraagd: Je weet dat dat niet de bedoeling was. Hoe komt het dat je dan toch zat te gamen?
We hebben toen een gesprekje gehad. Vervolgens heeft hij de telefoon aan mij gegeven en is iets anders gaan doen.
Hij wist zelf wel dat hij iets stiekem aan het doen was wat niet de bedoeling was. Daar hoef ik hem niet voor te straffen. Als ik hem wel zou straffen dan zou hij, uit angst om opnieuw gestraft te worden, waarschijnlijk de volgende een nog betere plek gaan zoeken zodat ik hem niet vind.
Stiekem hoort niet en dat vinden we vaak een lastig iets om mee om te gaan. Vaak wakkert het een boos gevoel in ons aan. Dan ben je geneigd om boos te worden en te straffen. Maar met straffen bereik je het omgekeerde van wat je zou willen. Blijf praten en zoek uit waarom het gebeurd. Praat het uit en ga allebei weer je eigen weg.
Wil je weten hoe het voor jou kan werken? Stuur me dan een contact bericht. Ik help je graag.
Liefs Merianne
