Je hoor jezelf zeggen: Houdt toch eens op met dat gepiep en gezeur! En ineens besef je: DAT ….zijn exact dezelfde woorden die mijn ouders ook altijd tegen mij zeiden. En je denkt: O shit, nu ben ik tóch precies mijn moeder en ik voelde me zó niet begrepen als ze dat tegen mij zei, waarom doe ik dit mijn kinderen aan??

Je kinderen zijn je alles, maar ze halen zo nu en dan het bloed onder je nagels vandaan. Ze weten jouw irritatieknobbel blindelings te vinden. Je vraagt nu al een paar keer aan je kind of hij zijn speelgoed op wil ruimen. Hij doet alsof hij het niet hoort, wat technisch onmogelijk is wat je bent best dichtbij, en hij blijft gewoon doorspelen. Van binnen word je dan boos en denk je: Waarom luisteren ze niet gewoon eens naar me! Voor je het weet schiet je toch uit je slof en beland weer in strijd met je kind waarom hij niet naar je luistert.

Je mist de gezelligheid van het gezin waar je vooraf zo op gehoopt had. Op de socials zie je de mooie plaatjes van het perfecte gezin voorbijkomen. Goed uitziende, lachende moeders en hun keurig geklede kinderen die alleen maar heel veel lol met elkaar lijkten te hebben. Voor jou is dat alleen maar je droombeeld.

Als je niet snel iets verandert aan deze situatie, dan word je die ontaarde moeder die vooral veel boos is. Dat is hoe je kinderen zich jou later herinneren: als een boze moeder.

Als je geen maatregelen neemt, heb je later spijt dat je niet meer uit deze periode hebt kunnen halen. Zo cliché, maar de tijd dat ze klein zijn is echt zo voorbij.

Je hebt maar 18 zomers met elkaar.