Ontspannen moederschap
Je had er zo naar uit gekeken om dat relaxte en vrolijke gezinnetje te zijn. En nu sta je daar. Met je handen in je haar en stoom nog half uit je oren, geef je een diepe zucht en kijk je in het rond. Je bent net erg boos geworden op je kind omdat hij voor de zoveelste keer niet naar je luisterde. In je huiskamer voel je nog negatieve energie van zonet. Je kind zit ondertussen mokkend op de trap zijn time-out uit te zitten. Hij is vooral boos op jou. En jij denkt alleen maar: Waar is dit mis gegaan? Hoe doen andere dat? Waarom lukt mij het niet om het leuk te houden in huis?
Herken je dit?
Je bent alweer uitgevallen naar je kind. Ook al had je jezelf zo voorgenomen om nooit je stem te hoeven verheffen naar je kinderen, maar nu je hoor jezelf zelfs schreeuwen tegen je kinderen om te zorgen dat ze naar je luisteren. Waar je vervolgens weer spijt van hebt.
Je voel je zo nu en dan een slechte moeder. In gedachte zie je je kind, die jou met grote bange ogen aankijkt als je boos bent. Met pijn in je hart ben je gaan googlen. Op zoek naar opvoedtips om niet boos te worden op je kind. Maar de moed zakt in je in de schoenen. Zoveel tips en trucks. Je probeert van alles door elkaar, met het wanhopige gevoel dat je het alsnog fout doet.
Bij anderen lijkt het allemaal zo makkelijk te gaan. Je zit op verjaardag bij je vriendin en haar kinderen zitten zo heerlijk rustig te spelen. Terwijl jij in gedachten zit te denken aan de ruzies die jouw kinderen onderling regelmatig hebben.
Je hoor jezelf zeggen: Houdt toch eens op met dat gepiep en gezeur! En ineens besef je: DAT ….zijn exact dezelfde woorden die mijn ouders ook altijd tegen mij zeiden. En je denkt: O shit, nu ben ik tóch precies mijn moeder en ik voelde me zó niet begrepen als ze dat tegen mij zei, waarom doe ik dit mijn kinderen aan??
Je kinderen zijn je alles, maar ze halen zo nu en dan het bloed onder je nagels vandaan. Ze weten jouw irritatieknobbel blindelings te vinden. Je vraagt nu al een paar keer aan je kind of hij zijn speelgoed op wil ruimen. Hij doet alsof hij het niet hoort, wat technisch onmogelijk is wat je bent best dichtbij, en hij blijft gewoon doorspelen. Van binnen word je dan boos en denk je: Waarom luisteren ze niet gewoon eens naar me! Voor je het weet schiet je toch uit je slof en beland weer in strijd met je kind waarom hij niet naar je luistert.
Je mist de gezelligheid van het gezin waar je vooraf zo op gehoopt had. Op de socials zie je de mooie plaatjes van het perfecte gezin voorbijkomen. Goed uitziende, lachende moeders en hun keurig geklede kinderen die alleen maar heel veel lol met elkaar lijkten te hebben. Voor jou is dat alleen maar je droombeeld.
Als je niet snel iets verandert aan deze situatie, dan word je die ontaarde moeder die vooral veel boos is. Dat is hoe je kinderen zich jou later herinneren: als een boze moeder.
Als je geen maatregelen neemt, heb je later spijt dat je niet meer uit deze periode hebt kunnen halen. Zo cliché, maar de tijd dat ze klein zijn is echt zo voorbij.
Je hebt maar 18 zomers met elkaar.
.
